Słodki York - mój wróg

York: malutki, kudłaty terier, któremu się wydaje, że jest większy i że może wszystko. Szczeka na psy, łazi na rozciągniętej na całą długość Flexi i wszyscy się nim zachwycają. Jest coś takiego w małych, włochatych psach, że zupełnie rozbrajają ludzi. Są malutkie, słodziutkie, milutkie w dotyku i śmiesznie podrygują. Taki mały piesek nawet wtedy, gdy szczeka, jest uroczy, i nikomu nie przyjdzie do głowy, żeby się go bać czy na niego złościć. Nikt z przechodniów nie opieprzy właściciela, że piesek leci do niego z jazgotem, nie będzie problemu, gdy podejdzie inny pies, bo właściciel po prostu podciągnie go na smyczy i weźmie na ręce. Małe, słodkie, jazgoczące pieski są niekwestionowanymi królami osiedli. Jest ich tak dużo, że nie można zapamiętać ich imion, zresztą i tak nie ma po co, bo ich nie rozróżnimy za skarby świata. Uwielbiamy te małe stworzenia i rozpływamy się nad nimi w ochach i achach.

Ale moja suczka widzi je inaczej. Dla niej to prowokująca, szczekająca zdobycz, co do której nie ma pewności, że to w ogóle pies. A może to kot? Albo wiewiórka? Małe froterki nieustannie wzbudzają w psie moim konsternację, bo dziwnie podskakują, uciekają z jazgotem, szczekają z daleka jakby ją chciały rozerwać na strzępy, wzlatują czasami w górę dalej szczekając… Dlatego gdy czasem mijamy Yorka, który zachowuje się inaczej, mój pies gapi się na niego, aż łebek przekrzywia. Ale do rzeczy. Nuk nie lubi Yorków, Maltańczyków, Shih tzu i innych tego typu psów. Nie jest w stosunku do nich agresywna, ale widać, że ją wkurzają. Od razu chce ustalić, kto jest wyżej w hierarchii i kto jest silniejszy. Zaczęło się od tego, że gdy chciała podejść do takiego psiaka, ten rozszczekał się na nią wściekle i zaczął uciekać. Nie jest to zachowanie typowe dla psów, więc Nuk zaskoczyło.  Zaczęła od tej pory nerwowo reagować na tego konkretnego psa. Od razu się zjeżała i przy spotkaniu na wszelki wypadek sama szczeknęła parę razy w jego kierunku. Początkowo zachowanie dotyczyło tego jednego pieska, ale z czasem wpadałyśmy na inne szczekające wściekle froterki i pies sobie zgeneralizował, że takie psiaki są słabsze, że się boją, że się drą, że ich nie lubi. Pamiętam sytuację, gdy szłyśmy po lesie, akurat ćwicząc skupienie, gdy wyszła wprost na nas pani z Maltańczykiem, który od razu zaczął wyrywać do Nuk ze szczekiem. Usadziłam ją na miejscu, bo nie byłam pewna, czy mój 9-ciomiesięczny szczeniak nie rzuci się czasem na tego szczekliwego psiaka, skupiłam ją na sobie, dałam smaka i czekamy. I nagle właścicielka pieska mówi do swojego : „Nie, nie, nie możesz podejść, bo piesek jest agresywny”, przy czym idzie dalej wprost na nas. Tak mnie zaskoczyły jej słowa w połączeniu z czynami, że zapomniałam o Nuk, która wystartowała jak z procy w stronę Maltańczyka i łapą przydusiła go do ziemi, co zakończyło jego szczekanie. Niby nic więcej mu nie zrobiła, odskoczyła w oczekiwaniu na dalszą zabawę, ale piesek był mocno wystraszony i już nie szczekał. To doświadczenie coś w moim psie zmieniło. Jakby przestała reagować na małe pieski tak, jak na inne psy, chciała tylko podkraść się,  podbiec i przydusić. Wyglądało to jakby nie była pewna czy to w ogóle są psy.

Macie pojęcie, ile pracy kosztuje odwrócenie takiego zachowania? Walka ze skradaniem się, z pozorowanym atakiem? Bałam się, że to się przerodzi w prawdziwą agresję przeciw słabszym, małym psom. Na szczęście pojawiły się dwa psy, które zachowywały się inaczej. Umiały się bawić i nie bały się mojej dwunastokilogramowej bestii. Na szczęście ich właściciele nie brali ich na ręce i też nie bali się mojej morderczyni. Pozwalali się im pobawić i ubrudzić. Na szczęście znalazł się fajny Shih tzu, który miał Nuka głęboko w podogoniu, a jak próbowała na niego polować, to warknął na nią i szybko ustalił szczylowi granice. Dzięki nim nauczyłam jej komendy „delikatnie” na zabawę z mniejszymi psami. I mimo, że jest już lepiej, nadal nie jestem pewna, jak moje psisko zachowa się w towarzystwie małych włochaczy. Psiaki te rzadko przychodzą na wybiegi, więc nie ma jak się z nimi bardziej oswoić. Co do szczekania, to przestała na nie reagować. Denerwuje się, oblizuje, ale nie odpowiada już na zaczepki.  Nadal jednak próbuje dorwać psa, który wzleci nagle na ręce właściciela, ale to już nie jest wina ani mojego psa, ani tamtego psa. Ani moja.

Jak to jest, że pies się z jednym psem bawi, z innym nie, a tamtego chce zeżreć? Że generalizuje złość/strach/ niechęć na cała rasę/wielkość/kolor. Czy to psia pamięć czy raczej komunikacja i cechy osobnicze?