Fajerwerki - kość niezgody



Obraz Andrea Groppo z Pixabay



Zwierzęta boją się fajerwerków, głośnych imprez, wrzasków i petard. A ludzie raz w roku dają upust swojej żądzy zabawy i organizują huczne przyjęcia  w Sylwestra. Witamy Nowy Rok, żegnamy wiele zwierząt, zarówno domowych, jak i dzikich. Zwierzęta uciekają w panice, wpadają pod samochody, dostają zawału, a my nic – strzelamy sobie w najlepsze. Temat wraca jak bumerang co rok, a nic nie robi się w kierunku polepszenia dobrostanu zwierząt w tym trudnych dla nich czasie.

Czy szkolenie psa jest łatwe?

 

 

 

Za każdym razem, gdy wracam do książek o wychowaniu psów albo do moich notatek ze szkolenia, albo do porad behawiorystów z Internetu, odnoszę wrażenie, że szkolenie psa jest strasznie łatwe. Wprawdzie niektóre pozycje uczciwie przestrzegają przed masą obowiązków i odpowiedzialnością, ale gdy już się zdecydujemy na upiorne wstawanie na poranne siusiu, to reszta wydaje się łatwa. Wystarczy szkolić psa oraz przestrzegać wszystkich reguł, co też jest łatwe, a świat stanie się piękniejszy z naszym wspaniale wyszkolonym psem.  Można wprawdzie pomarudzić, że jednak dobrze byłoby, aby człowiek miał w tym kierunku predyspozycje, ale wiemy, że każdy sądzi, że takie predyspozycje ma. Przeciętny początkujący właściciel psa znajduje więc w tym wszystkim prawie idylliczny obraz życia z psem, który nawet jeśli ma problemy, to wynikają one z głównie ludzkiego zachowania, więc można je szybciej lub wolniej pokonać.

OJeeeeeezus!!!

 „Nie wymawiaj imienia Pana Boga swego nadaremno”, chciałoby się powiedzieć, ale zazwyczaj z nerwów nic nie mówię i odchodzę w siną dal. Nie ma tu czego tłumaczyć. Ani komu. Ale jeśli to czyta ktoś, kto „ojezusuje” pod nosem, to niechaj wyciągnie wnioski i zaprzestanie to czynić!

Gdy puszczają nam nerwy...

 

 

 

i zawodzą hamulce, a przed nami emocjonalna równia pochyła w dół, powinno nam przyjść do głowy hamowanie silnikiem, czyli rozsądkiem. Ale nie. Już za późno. Mleko się rozlało. Awantura murowana. Dlaczego tak często dochodzi do kłótni między psiarzami? Co takiego stanowi wyzwalacz awantur i podwórkowej łaciny, nawet jeśli nic poważnego się nie stało nam, naszym psom, dzieciom, ubraniom ani zakupom. Oto kilka sytuacji, które utwierdziły mnie w przekonaniu, że raczej nie należy gęby do ludzi otwierać i że nieznajomym  należy schodzić z drogi, a gdy cię ktoś taki zaczepi - wiać!

Atak psa na człowieka

 

 

 

Pies zaatakował człowieka. Pies odgryzł dziecku wargę. Psy zagryzły mężczyznę pilnującego składu opon. Psy zaatakowały kobietę wracającą z pracy. Groźny pies rzucił się na człowieka. Często tego typu informacjom towarzyszy skrajne nasilenie emocji związanych z sytuacją, przez które tracimy zdrowy rozsądek i zdolność oceny. Takie wydarzenia burzą krew i budzą demony. Nasze, ludzkie, swojskie demony. Od razu rozpoczyna się nagonka: na psy, na "wilczury", na amstaffy, na kundle, na psiarzy. Zapominamy, że psy to zwierzęta drapieżne i mogą być niebezpieczne. Zapominamy również, że zazwyczaj winę za takie wydarzenia ponoszą ludzie. Ale nie psiarze, hippisi ani nie właściciele amstaffów, ale bardzo konkretni właściciele tych właśnie konkretnych psów.

Klątwa czarnego psa

 

To, że pies jest czarny nastręcza kilku problemów natury technicznej, żeby nie powiedzieć praktycznej. Pies taki gorzej znosi nasłonecznienie, bo jego sierść bardziej się nagrzewa. Jest słabo widoczny, a właściwie w ogóle niewidoczny po zmroku. Bardzo trudno zrobić mu dobre zdjęcie z odpowiednim kontrastem, zwłaszcza jeśli nie jest się zawodowcem ani pasjonatem fotografii. Jednak jest jeszcze jeden aspekt, którego dotąd nie rozważałam, ale gdy się bardziej temu przyjrzeć, zjawisko jest dość powszechne. Otóż ludzie bardziej się boją czarnych psów. Bardziej niż kremowych, bardziej niż białych, rudych czy czekoladowych. I zdecydowanie bardziej niż łaciatych. Czemu tak się dzieje? Jaka jest etymologia tego zjawiska?

Agresja łowcza

 

 

Agresja psów ma wiele przyczyn, począwszy od niewłaściwej socjalizacji, złych doświadczeń, przez lęki, obronę terytorium, ochronę szczeniąt, aż po hulające w organizmie hormony. Ale agresja łowcza jest czymś innym. To rodzaj agresji nieafektywnej, niespowodowanej emocjami, związanej tylko z polowaniem. To naturalna cecha psa jako drapieżnika.

Drugie wakacje z psem

 

Ubiegłoroczne wakacje z psem wspominam dość dobrze. Wybraliśmy się nad morze do Chłapowa poza sezonem, niewielu już było ludzi i nie mieliśmy problemów ze znalezieniem kwatery. Co jednak bardzo rzucało się w oczy, to powszechne zakazy wejścia z psem. Rozumiem restauracje, rozumiem sklepy, ale zakazy obejmowały na przykład zejścia na niestrzeżone plaże. Oczywiście sprawdziłam, w którym miejscu mogę przebywać z psem, ale nie wszystkie dane okazały się prawdziwe.

Jak psa wychowasz, takiego masz

czyli

 

To wszystko twoja wina, drogi właścicielu

 

Można śmiało powiedzieć, nie przeprowadzając nawet szczegółowych badań, że zdanie tytułowe pojawia się statystycznie najczęściej w kontekście wychowania psów, agresji psów, pogryzień przez psy i tego typu tematów. "Pies jest nieposłuszny, bo właściciel sobie nie radzi. Pies jest agresywny, to wina właściciela". Są to zdania wygłaszane przez różnorakie samozwańcze wyrocznie, które wiedzą wszystko najlepiej i wiedzą też oczywiście, że jeśli pies zachowuje się niewłaściwie, to znaczy, że ma właściciela idiotę, który tak go wychował. Przy czym nie ma tu znaczenia nic innego, np. cechy psa, genetyka, doświadczenia psa ani nawet powód takiej, a nie innej reakcji. Po prostu, jeśli pies nie zachowuje się tak, jak ludzkie otoczenie oczekuje, to znaczy, że właściciel go nie wychował. Pies zaatakował dziecko – widać właściciel źle traktował psa. Pies rzuca się na przechodniów – winny właściciel psa. I moje ulubione (bo mnie dotyczące J), pies ma agresję smyczową – bo właściciel ściąga i napina smycz, w ogóle zachowuje się nerwowo, przez co pies przejmuje jego stan. Niestety, gdyby wszystko to było takie proste, to nie byłoby potrzeby hodowania psów rasowych, chyba że tylko ze względu na wygląd, bowiem każdego psa dałoby się ukształtować w taki sposób, by był idealny.

 

Flexi czy nie flexi - oto jest pytanie

Smycz automatyczna jest kupowana bardzo często z uwagi na kilka cech, które początkującemu właścicielowi psa wydają się bardzo ważne - nie plącze się, ma duży zasięg, pies może iść przed nami nie ciągnąc i nie musimy za nim włazić na trawę, ewentualnie w błoto czy krzaki. Jest to też smycz, którą cenią sobie właściciele, którzy nigdy nie spuszczają psów ze smyczy, gdyż daje psom niejako namiastkę wolności.

Jednak wielu właścicieli psów uważa tego typu smycze za ZŁO i nie dają się przekonać żadnej argumentacji jej zwolenników. Prawda, jak to zwykle bywa, leży po środku. Smycz sama w sobie nie jest ani dobra, ani zła; zależy jak jej używamy.

Agresja smyczowa Nuk - jak to ugryźć?

W dzisiejszej internetowych czasach nie ma takiej rzeczy, terminu, informacji, której nie dałoby się znaleźć w sieci. Naszym pierwszym, a często i ostatnim odruchem jest szukanie informacji i porad na forach, blogach czy serwisach tematycznych. Zazwyczaj,  jeśli umiemy weryfikować informacje, możemy wynieść z Internetu całkiem sporą dawkę wiedzy. W przypadku agresji smyczowej tak nie jest.

Psy się muszą przywitać. I już!

Psy to zwierzęta społeczne, które potrzebują zarówno kontaktu z człowiekiem, jak i z przedstawicielami swego gatunku. Zapewnienie im tego kontaktu leży w gestii psiego przewodnika. Jednak nie każdy kontakt jest pożądany i nie zawsze psy muszą się "witać". Człowiek również jest zwierzęciem społecznym, a nie każdemu przechodniowi mówi "dzień dobry", nie wspominając o podawaniu dłoni. Niektóre psy nie potrzebują do szczęścia innych psów, ale czasem potrzeba kontaktu psa z psem jest bardzo silna. Z tego powodu starają się one podejść do każdego psa na swej drodze, a właściciele im tego nie zabraniają. Czy faktycznie psy muszą się witać?